فقط عکس ها می مانند ...پرنده رفتنیست

...
هنوز هیچ موضوعی جذابتر از پرواز و در عین حال ترسناکتر از آن برایم در دنیا وجود نداشته ..
من هنوز هم هر هواپیمایی ببینم با عشق و تحسین و شگفتی ردش را دنبال میکنم .
تنها حسی در من که نه تنها با افزایش سنم کمتر نشد بلکه صدچندان شد..
اینروزها هم با دیدن هر رد سفیدی از عبور هواپیماها یاد سقوط بوئینگ اوکراینی در ایران میفتم ...
مردم کشورم در شوک خبری ناباورانه اینروزها غمگینند .
من با بغض به صورتهای مسافران رفته نگاه میکنم ..تصاویر پخش شده را بارها مرور میکنم ...
هربار به آرزوهای بی سرانجام تک تک مسافران فکر میکنم ..
با دیدن آلبومی از عکسهای خانوادگی مسافری در بین آهن پاره ها و لباسها و وسایل سوخته اشکم سرریز می شود..
یاد خودم می افتم که توانستم تمام وسایل خانه ام تمام چیزهایی که با دقت و وسواس طول زندگی ام انتخاب کرده و خریده بودم را جا بگذرم و از آنها دل بکنم ..
اما از آلبوم عکسهایم نه ...
آنها تمام گوشه های زندگی ام تک تک لحظات چهل ساله ای بود که کنار عزیزانم گذرانده بودم .
حال با خودم برداشته بودم تا به وقت دلتنگی شاید آرامم کند..
در میان وسایل مسافران تصویری از مادری در حال بوسیدن نوزادش دیدم که عکسی به نظر قدیمی می اومد:  زیرش نوشته بود مامان..
به عکس  سیاه و سفید مامانم نگاه کردم که گذاشته ام روبروی تختم وقتی  خیلی کوچک بودم و کنار مامان نشسته ام ...
یقینا مهاجری قصد داشته آن عکس را برای روزهای غربتش کنار تختش بگذارد ...
اشکها جلوی دیدم را میگیرند...
گونه هایم خیس میشوند.
فقط عکسها می مانند ...پرنده رفتنی است ...